در همان ملاقات های اول ، شیفته ی بوفون شدم

بازیکن 22 ساله ی یوونتوس با مبلغی باورنکردنی به یوونتوس پیوست و بلافاصله با 19 گل و 9 پاس گل نشان داد آینده ای روشن در انتظارش است. او در گفت و گو با ال پایس در مورد اهدافش برای فصل بعد و الگویش در بین بازیکنان یوونتوس گفت:

وقتی در آینه نگاه می کنم چه می بینم؟ من پسری را می بینم که اگرچه جوان است و در باشگاهی بزرگ بازی می کند، اما باز هم می خواهد پیشرفت کند و به بازیکنی سطح بالا تبدیل شود. مثل گربه ای که خودش را مثل ببر می بیند، سعی می کنم اعتماد به نفس داشته باشم. وقتی به زمین می روم، عوض می شوم. بیرون از زمین دوست دارم که با دوستانم شوخی کنم و مسخره بازی دربیاورم، انها به من می گویند که صورت کودکانه ای دارم، اما در درونم حس می کنم 30 ساله هستم.

او سپس جیجی را ستایش کرد:

حالا که در یوونتوسم به هیچ عنوان رهبر نیستم، نگاه کنید چقدر بازیکن خوب در تیم هست، جیجی رهبر تیم است. اولین باری که او را ملاقات کردم، واقعا شیفته اش شدم، او خواستش برای پیروزی و پیشرفت را به بقیه هم منتقل می کند، او 38 ساله است اما هر روز بهتر می شوم. پیروز شدن با او ساده تر است، چرا که او قدرت درونی عظیمی را خلق می کند.

در یووه چه چیزی یاد گرفتی؟

اینکه هر روز تمایل به پیروز شدن داشته باشم، این جا بازیکنانی هستند که همه چیز را برده اند، می توانند بی خیال باشند، اما همچنان برای ادامه ی پیروزی می جنگند. وقتی به عنوان یک جوان 22 ساله این را می بینم، برایم نقشی اساسی دارد.

دیبالا به عنوان یک جوان 18 ساله از اینستیتوتو به پالرمو آمده، او از مربی سابق پالرمو جنارو گتوزو به عنوان کسی که به تطبیقش با فوتبال ایتالیا کمک کرده نام می برد:

سخت ترین چیز برایم این بود که از نظر بدنی رقیبان از من بهتر بودند، مجبور بودم به سختی بدنسازی کنم و از ضربات حریفان و لگدهایشان پرهیز کنم. من به این موضوع عادت نداشتم. آیا گتوزو کمکم کرد؟ او خیلی کمک کرد، چون او کسی بود که همیشه به من لگد می زد. نصیحتم می کرد که چطور از ضرب خوردن فرار کنم و چگونه جاگیری کنم، او به در تمرینات به من ضربه می زد تا یادم بدهد چطور از خودم دفاع کنم.

سپس از این مهاجم پرسیده شد که چطور این قدر پخته شده؟

در خانه ی ما همواره گفته می شد که مهم ترین چیز تمام کردن مدرسه است و من همین کار را کردم. و بعد به خاطر از دست دادن پدرم در سن 15 سالگی ضربه خوردم. خیلی بزرگ شدم، دور از خانه زندگی کردم، بنابراین مادرم نبود تا برایم صبحانه درست کند و یاد گرفتم برای خودم غذا درست کنم، جز اینکه ذهنیتم را عوض کنم، انتخابی نداشتم.

سفر به اروپا در سن 18 سالگی تغییر بزرگی برایم بود، این چیزی بود که وقتی به هم تیمی های هم سن و سالم دیدم متوجه شدم، من زودتر از آن ها پخته شدم، چون مجبور بودم کارهای دیگری انجام دهد، سفرها را برنامه ریزی کنم، به بانک بروم. این موضوع به شما کمک می کند که پخته و دقیق شوید، چون باید مستقل باشید. به علاوه بچه های زیادی بودند که به من نگاه می کردند و دوست داشتند مثل من باشند، بنابرین شما باید تصویری از خود ارائه دهید که الگوی فروتنی و کمک به آدم ها باشید. هیچ وقت نمی توانید اشتباه کنید. اشکالی ندارد، اما گاهی دوست دارم مثل دوستانم باشم و نگرانی نداشته باشم.

«به اشتراک گذارید»

نازنین راهبر«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: